ＦＬＯＷ (１１)

『ＦＬＯＷ』

Free! fanfiction
Rate: PG

※※※※※※

(１１)
“รอด้วยสิ ฮารุ” รินส่งเสียงเรียก แต่เจ้าของชื่อก็ไม่คิดจะทำตามที่ขอ ทำให้รินต้องวิ่งตาม

“บอกว่ามีนัดกับฉันแล้วหนีออกมาก่อนแบบนี้ คนอื่นก็สงสัยกันพอดี” รินพูดเมื่อวิ่งตามมาจนทัน

“เรื่องของนายสิ” ฮารุกะตอบกลับ แม้คำพูดจะฟังดูเป็นปกติ แต่ที่จริงแล้วคำพูดนั้นแฝงแววน้อยใจเอาไว้

“นายนี่นะ ช่วยกันแล้วก็ช่วยให้ตลอดสิ” รินบ่นอย่างไม่จริงจังนัก แค่ฮารุกะออกปากช่วยเขาก็นับว่าดีมากแล้ว

“หึ ยังไงก็รอดแล้วนี่ ไม่กลับบ้านรึไง” ฮารุกะตอบกลับติดประชด

“ไม่ล่ะ ฉันไปส่งนายดีกว่า” คำตอบของรินทำให้หัวใจฮารุกะเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย พอเขาพยายามออกห่าง รินก็พยายามเข้าใกล้เขา ทำไมกันนะ

บรรยากาศระหว่างทางกลับบ้านไม่แย่นัก เพราะได้มาโกโตะคอยชวนคุยเรื่องต่างๆ ฮารุกะเองก็พยายามทำตัวเป็นปกติโดยชวนรินทะเลาะไร้สาระ

“บุฟเฟ่ต์ซาบะ? นายจะบ้ารึเปล่า ขืนเปิดร้านแบบนั้นมีแต่จะขาดทุน” รินโวยเสียงดังเมื่อฮารุกะเสนอไอเดียเปิดร้านอาหารที่เสิร์ฟเมนูทำจากซาบะแบบไม่อั้น

“หึ สร้างสรรค์ออกจะตายไป ในร้านฉันจะตกแต่งด้วยตู้ปลาซาบะขนาดใหญ่ให้แขกลงไปว่ายน้ำเล่นกับซาบะได้ แล้วร้านนี้ไม่ได้มีแค่เมนูพื้นๆ นะ แต่ฉันจะคิดสูตรใหม่ๆ ประยุกต์เข้ากับอาหารต่างชาติด้วยเป็นไง อย่างต้มยำซาบะ เฝอซาบะ ฮ็อทด็อกซาบะ เคบับซาบะ อ้อ ทำของหวานด้วยดีมั้ย” พอเป็นเรื่องซาบะแล้ว ฮารุกะก็พูดเยอะผิดปกติ

“ตู้ปลานั่นน่ะ ฉันว่าคงมีนายลงไปว่ายโชว์แขกอยู่คนเดียว แล้วเมนูซาบะนั่นน่ะนะ แหวะ แค่คิดก็ขนลุก ซาบะคาวจะตาย” รินโต้กลับ

“นายไม่รู้จักของอร่อยซะแล้ว ริน” ฮารุกะมองด้วยสายตากึ่งดูถูกกึ่งสมเพช

“ฮารุ! นาย!” รินกำมือแน่น ใจหนึ่งก็หมั่นไส้ แต่อีกใจหนึ่งก็อดคิดไม่ได้ว่าท่าทางนั้นช่างน่ารักเหลือเกิน

…เพี้ยนไปใหญ่แล้วเรา… รินคิดในใจแต่ก็ไม่ได้แสดงออกมา

“เอาน่า รินก็รู้ว่าฮารุชอบซาบะ ปล่อยให้ฮารุฝันไปเถอะ ฮารุก็ไม่เห็นต้องเล่นแรงขนาดนั้นเลย” มาโกโตะเข้ามาปราม เพราะเข้าใจผิดไปเองว่ารินโกรธจนอยากจะลงไม้ลงมือกับฮารุกะ แต่ผลคือทั้งสองคนกลับหันมามองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ

“เพราะมาโกโตะนั่นแหละ” ฮารุกะว่า

“ใช่ เพราะนายนั่นแหละ” รินพยักหน้าเห็นด้วย

“อ้าว ไหงมาลงที่ฉันล่ะ” มาโกโตะเกาหัวด้วยความงง เวลาแบบนี้ล่ะเข้ากันดีเชียวนะสองคนนี้

มาโกโตะลอบมองสีหน้ามีความสุขของฮารุกะแล้วก็รู้สึกเจ็บไม่น้อย

…อยู่กับฉัน นายไม่เห็นทำหน้าแบบนี้เลย…

แม้จะเจ็บ แต่มาโกโตะก็รู้สึกถึงความสุขที่ได้เห็นสีหน้าเช่นนั้นของคนที่ตัวเองแอบรัก มาโกโตะหัวเราะในใจโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าขำอะไร ตอนแรกที่เห็นฮารุกะนั่งข้างรินในร้านโอโคโนมิยากิเขายังรับไม่ได้อยู่เลย แต่เมื่อเห็นท่าทางอ่อนโยนของรินหลังจากนั้นแล้ว ถึงแม้ดูท่าว่ารินจะยังไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเอง แต่มาโกโตะก็เริ่มรู้สึกวางใจให้รินดูแลฮารุกะแทนเขา

…นี่เองที่เขาว่ากันว่าแค่เห็นคนที่เรารักมีความสุข เราก็มีความสุข เราควรจะเริ่มตัดใจจริงจังแล้วสินะ เพราะยังไงฮารุก็คงไม่มีวันหันมามองเรา ถ้าเป็นรินในตอนนี้คงจะทำให้ฮารุกะมีความสุขได้แน่ๆ… มาโกโตะคิดแล้วยิ้มให้กับตัวเอง หากใครได้เห็นรอยยิ้มเศร้ากับหางตาตกของเขาในตอนนั้นคงอดรู้สึกเศร้าตามจนอยากจะช่วยปลอบใจไม่ได้

ไม่นานนักหลังจากนั้นทุกคนก็มาถึงบ้านของฮารุกะ เจ้าของบ้านเปิดประตูเข้าไป พลางส่งสายตาราวกับจะถามอีกสองคนว่า ‘เข้ามาก่อนมั้ย’

“ขอฉันเข้าไปนั่งพักหน่อย เดี๋ยวต้องเดินกลับบ้านอีก” รินบอก ก่อนจะก้าวเข้าบ้านตามฮารุกะไป

“เอ่อ งั้นฉันกลับก่อนดีกว่า สัญญากับน้องๆ ไว้ว่าจะเล่นเกมด้วย ฮารุพรุ่งนี้มีซ้อมนะ แต่เรื่องว่ายน้ำ ถึงไม่เตือนนายก็น่าจะจำได้” มาโกโตะตอบปฏิเสธ ใจจริงเขาอยากจะอยู่ด้วย แต่เมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะตัดใจ เขาก็ควรทำให้ได้ และที่สำคัญเขาควรเปิดโอกาสให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน เผื่อว่าจะเข้าใจกันมากขึ้น

…ถึงฉันจะเจ็บจนเหมือนจะตาย แต่นี่คงเป็นอย่างเดียวที่ฉันจะทำเพื่อนายได้ ใช่มั้ย ฮารุ…

ฮารุกะพยักหน้ารับคำเรื่องซ้อม ก่อนที่จะโบกมือลามาโกโตะ ฝ่ายรินเอง ถึงแม้สองวันนี้เขาจะรู้สึกเหมือนต่อสู้กับมาโกโตะอยู่ โดยที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจอะไรนัก ซ้ำยังรู้สึกอิจฉาที่มาโกโตะสนิทสนมกับฮารุกะ แต่เขาก็ไม่ได้ไม่ชอบหรือรังเกียจมาโกโตะ จึงโบกมือลาอย่างจริงใจ

“ไว้เจอกันนะ มาโกโตะ” แม้จะเป็นน้ำเสียงเบื่อโลก แต่คนฟังก็รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายอยากเจอเขาอีกจริงๆ มาโกโตะจึงยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างจริงใจ

…ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราก็จะยังเป็นเพื่อนกัน…

to be continued